Door Ray Simoen

Je komt hem overal tegen, in de dagkrant, in de huis aan huis bladen, op de website Sittard-Geleen.nl, meestal met foto. Nu eens lost hij het startschot voor de Simac Ladies Tour, dan weer opent hij de prelude van het Musica Sacra festival. En een andere keer toont hij trots de letter V van het gebouw van V & D op de Markt van Sittard: uit blijdschap dat hij Sittard verlost van dit volgens de goegemeente foeilelijke gedrocht. Zelfs de rest van Nederland  leerde hem via de radio kennen als de warme pleitbezorger van het Oktoberfeest, dat ,, zeker geen plat après-ski feestje meer is”. De boodschap is duidelijk:  Andries Houtakkers wil dat iedereen in deze gemeente en daarbuiten hoort, ziet en beseft wat hij als cultuur wethouder wel allemaal niet doet voor het cultureel welzijn van ‘zijn medeburgers’.  Tevreden oogst hij de bijval, die hij krijgt voor dit pr offensief, zeker nu de gemeenteraadsverkiezingen er aan komen en weer een nek aan nek race gaat losbarsten tussen Houtakkers’ CDA en het GOB van die andere politieke dino in de raad, Pieter Meekels. ‘Er waait een nieuwe culturele wind door Sittard-Geleen’ schreef een blad al. Andries Houtakkers zal het  met instemming hebben gelezen.

Ongeduld

 Maar waait er echt een nieuwe wind in deze gemeente, waar de Krisnach-merrie, de show van de hoogbejaarde dames Kwebbel en Snjebbel ongetwijfeld weer zeven keer volle zalen zal trekken en als hét culturele hoogtepunt van dit jaar zal worden gezien? Waait er werkelijk een nieuwe wind door de gemeente of is het gebakken lucht, aangeblazen door de verkiezingskoorts van een wethouder, die nog vier jaar linten wil doorknippen, startschotten lossen en ‘beleid wil uitdragen’? En wat voert deze wind allemaal met zich mee: vernieuwende culturele initiatieven of ouwe meuk, met een ander lint eromheen? 

Relieken

Vijf jaar nadat het nieuwe ‘alomvattende’ gemeentelijk cultuurbedrijf De Domijnen van start ging, wordt het hoog tijd dat er antwoord komt op deze vragen.  Het ongeduld over het uitblijven van tastbare resultaten van dit ‘alomvattende  cultuurbedrijf’ is ook tot wethouder Houtakkers doorgedrongen. De naamsverandering van de schouwburg in Toon Hermans Theater markeert volgens de wethouder ,,de nieuwe start, die het cultuurbedrijf heeft gemaakt onder de interim bestuurders Guusje van Honk en Joery Wilbers”. Dat klinkt indrukwekkend! Maar een nieuw naambord voor een stadsschouwburg, waar straks relieken uit de carrière van  Toon Hermans worden uitgestald,  is dat nu die nieuwe culturele wind, waar de stad op zit te wachten? Nee, er komt nog meer, verklaren Houtakkers’ hulpkrachten Van Honk en Wilbers tegen De Limburger. ‘Meer samenwerking met burgers, bedrijven en de ‘regio’ komt eraan, en ‘meer kruisbestuivingen tussen  filmvoorstellingen, debatavonden en educatieprojecten’. Klinkt ambitieus, zij het nog wat vaag. En ambities die niet concreet worden gemaakt, belanden snel in het museum van “Broken Dreams”.

Maar in de ambtelijke woordenbrij waarmee de ambities onder woorden werden gebracht, zat iets, dat die gehoopte culturele nieuwe wind zou kunnen aanblazen.  De eigen identiteit van de diverse onderdelen van het ambtelijke gedrocht, dat de politiek vijf jaar geleden De Domijnen noemde en in een evaluatie van  onderzoeksbureau BMC forse kritiek kreeg, zal versterkt worden. Schouwburg, bibliotheek, filmhuis, poppodium en erfgoedcentrum gaan meer kans te krijgen om  zelf initiatieven te ontplooien en vanonder de drukkende, verstikkende deken van het cultuurbedrijf De Domijnen uit te kruipen. Dat klinkt hoopvol.  Het is nog geen nieuwe culturele wind, maar frisse lucht zal de hele culturele wereld van deze gemeente goed doen. Hulde aan mr. Houtakkers dat hij het raam van De Domijnen op een kier heeft gezet. Maar met advocaten blijft het uitkijken, het zijn mensen, die meer van de kleine lettertjes en risicomijding houden dan van ‘het grote gebaar’ en creatieve vergezichten.

Reageren? Redactie@mijngazet.nl