Toen ze na afronding van haar HBO opleiding een ticket kreeg om kris kras met de trein door Europa te reizen, raakte Conny Bijdevier bevangen door de drang steeds onbekende oorden te bezoeken. Onlangs publiceerde ze een prachtig geïllustreerde bundel met verhalen en belevenissen over de meer dan 26 landen die ze me haar partner Léon heeft bezocht.
Naast een kast met bijna twee meter aan dik beschreven reis journaals en bij het licht van twee lampen in de vorm van wereldbollen bladert Conny Bijdevier door haar pas verschenen bundel ‘Reisverhalen van een backpacker met een creditcard’. Opgelucht en trots. Het is een hele klus als je alles zelf doet: schrijven, illustraties maken en de verhalen plus de kaft van het boek zelf ontwerpen. Zeker als je dat alles moet combineren met een baan als loopbaanadviseur bij de gemeente Maastricht én het treffen van voorbereidingen voor een nieuwe reis in het (post) corona tijdperk. Want reizen naar verre oorden, onverkende horizonten en onbekende ‘locals’ en daarna erover schrijven , dat is wat Conny Bijdevier het liefst doet.
Zitterd
,,Al vanaf mijn vroegste jeugd schrijf ik al graag en maak ik tekeningen bij wat ik schrijf. Toen ik puber was knutselde ik een eerste gedichtenbundel met eigen foto’s en tekeningen in elkaar. Ook voelde ik al vroeg de drang om de wereld te gaan zien. Maar toen, en nu nog, niet om daar te blijven maar altijd om terug te keren naar Sittard, waar ik geboren en getogen ben”, zegt ze terwijl ze een glas koel water serveert in de snikhete zolder van haar huis. Dat in het centrum van haar geboorteplaats ligt. ,,Deze zolder was waarschijnlijk de graanzolder van een brouwerij. Maar dat moet nog verder uitgezocht worden.” Zal nog wel even duren. Beneden in haar werkkamer wachten nog een fiks aantal met de hand geschreven reisverslagen op een kaft en bijpassende illustraties. Al vanaf 1985 legt ze al haar reiservaringen vast op papier.
De smaak van het publiceren van haar reiservaringen had ze al vlot te pakken. ,,Het begon met de site ‘Waar ben ik nu’. Daarop zette ik de belevenissen tijdens mijn eerste grote reis, bijna zeven weken met de trein van Moskou naar Peking via Mongolië. Die heb ik nadien uitgewerkt tot een reisverslag met eigen tekeningen en foto’s. Ik heb daar nog een prijs mee gewonnen,” zegt ze glunderend. Omdat ze haar reiservaringen een meer literair karakter wil geven gaat ze naar Genk, waar ze de opleiding ‘Literaire Creatie’ volgt. Tegelijk gaat ze experimenteren met vormen voor het vastleggen van haar reiservaringen. ,,Zo heb ik sfeerdoeken van mijn reizen gemaakt, met daarop gekalligrafeerde teksten. Bij die sfeerbeelden zijn podcasts gemaakt. Deze zijn tentoongesteld als ‘luisterbeelden’.”
Avontuurlijk
Haar recente bundel ‘Reisverhalen van een backpacker met creditcard is’, hoe vreemd ook, tot stand gekomen dankzij de corona epidemie. ,,Corona weerhield me om verder op cursus te gaan in Genk en erop uit te trekken. Daarop heb ik besloten om 25 verhalen te gaan bundelen rond drie thema’s: ‘het mysterie van de tempel’, ‘in contact met locals’ en een reis in meerdere delen’, zoals de Transmongolië treinreis en de tocht, die we met een gids door China maakten.”
Wat naast de prachtige omslag, illustraties en persoonlijk toon van de verhalen opvalt is de titel van de bundel. Backpacker met een creditcard? Het klinkt semi-avontuurlijk. ,,Die creditcard is noodzaak. Omdat we vanwege ons werk niet vier maanden of langer weg kunnen, en dus niet liftend kunnen reizen, moeten we soms gebruik maken van een creditcard om vlot en efficiënt onze reisdoelen te kunnen bereiken via het boeken van een vliegreis, of door een taxi te nemen. En als je een week op een hardhouten plank heb moeten slapen en geen douche heb kunnen nemen, dan is het fijn om met behulp van een creditcard te kunnen genieten van een warme douche en een hotelbed.”
Lonely Planet
Maar zij en haar partner Léon mijden zoveel mogelijk de luxe, die er ook is in landen als Egypte, Bhutan, Tibet en China. ,,We reizen graag met de bus en trein. Dan ontmoet je het meest de ‘locals’ en zie je hoe ze hun leven inrichten, compleet anders dan de hectische manier, waarop wij dat doen maar op een wijze, die meer in balans is met de natuur en veel minder materialistischer dan het leven in het welvarender westen. Vooral in ‘boeddhistische landen worden we telkens weer getroffen door het contact met mensen, die gelukkig lijken te zijn onder vaak erg erbarmelijke levensomstandigheden. Onvoorstelbaar hoe vriendelijk en open deze mensen vaak zijn om je toe te laten in hun leven.”
Ze trekken er al ruim 30 jaar op uit, eerst Europa later de rest van de wereld, met een steeds grotere voorkeur voor Azië. Maar het wordt er niet makkelijker op om ‘echte locals’ te ontmoeten, de wereld wordt steeds kleiner en wordt overspoeld door een toenemend aantal reizigers. De ‘Lonely Planet ‘boeken hebben velen aan het reizen gebracht maar het wordt daardoor wel erg moeilijk om plekken te ontdekken waar je geen toeristen tegenkomt. Ook zijn tal van landen om politieke redenen vaak niet of slechts erg moeizaam bereikbaar en toegankelijk. Tibet, een prachtig land met een fantastische cultuur en bevolking, is individueel moeilijk te bezoeken.”
Infuus
Reis- en levenspartner Léon vult aan: ,,Als je na een tijdje teruggaat naar een land, dan sta je versteld wat voor effecten het toenemende toerisme voor zo’n land heft gehad. Niet altijd positief.” Als backpackende globetrotter heeft hij meermaals ervaren dat hij zelf een toeristische attractie is. ,,Als je in een land komt, waar de mensen vaak niet groter dan 1,45 meter zijn, dan val je met je bijna twee meter lengte wel meteen op”, zegt hij glimlachend. En beiden staan nog altijd versteld over het fenomeen ‘Nederlanders op reis’. ,,Tijdens een reis door Egypte,-helaas een ‘georganiseerde’- met een paar Nederlanders in de groep, kwamen er een paar Hollandse jongedames met een bikini aan, want ze wilden gaan zonnen bij temperaturen van 40 graden in de schaduw, tegen het advies van de reisleiding in. Gevolg: de andere dag moesten ze, dieprood verbrand, aan het infuus. Doodziek waren ze.”
Zijn er na zoveel jaren van reizen en landen bezoeken nog plaatsen, die er op hun verlanglijstje staan. Japan en Jordanië. En terug naar Bhutan. In dit prachtige land in de Himalaya zouden ze wel kunnen aarden. ,,De natuur is er ontzettende divers, de Bhutanezen zijn open, warm en vriendelijk, met een heel aparte vorm van humor. Men besteedt er veel aandacht aan om jongeren waardering bij te brengen voor schilderen en kalligraferen. Hier ontmoet je het pure Boeddhisme,” geeft Conny aan. ,, Met mijn jarenlange ervaring in de gezondheidszorg zou ik de mensen willen helpen om kinderen met autisme of een verstandelijke beperking goed te begeleiden en op te vangen”, voegt Léon er aan toe. Maar beiden hebben er een hard hoofd in of dat alles mogelijk is. ,,Helaas kun je nu niet naar Bhutan emigreren.” Bovendien willen beiden nog lang blijven reizen en aan het eind van een avontuurlijke reis ,,altijd weer terugkeren naar Sittard”.
Door Ray Simoen
