Mijn kleinzoon is vijf jaar. Met hem kan ik een straatje om lopen. Wij komen ongetwijfeld onderweg iets nieuws tegen. Een snoeppapiertje kan een snoepje bevatten, een lange veer is vast van een grote vogel. De brievenbus, kan je daar zomaar wat instoppen? Wanneer gaat de straatlantaarn aan? Op de stoep staan paaltjes met een rode band erom, waarom? 

De rondjes vanaf mijn huis loop ik al jaren en ik ken ze goed. Voor mijn kleinzoon is alles nieuw. Mijn andere kleinzonen hebben het bij een rondje eerder over lekker crossen met een auto of een ander snel vervoermiddel. Voor veel mensen is een reis en de sensatie van het ontdekken niet vlakbij maar een reis ver weg.

Mijn ontdekkingsrondjes zijn natuurlijk ook voor de gezondheid en de frisse lucht èn toch ik kijk goed om mij heen. Nieuwsgierig ben ik al vanaf mijn jeugd en zie ik grote èn kleine veranderingen.

Ik ben opgegroeid in een grote stad, in een katholiek gezin. ’s Zondags gingen we naar de kerk, wandelend en niet vanzelfsprekend altijd naar de eigen parochiekerk maar afwisselend naar andere kerken. We liepen verschillende afstanden, zagen een andere pastoor die anders preekte. In de kerk moest je stil zitten en keek je om je heen. Zo leerde ik kijken naar de pilaren, de stenen, de beelden, de afbeeldingen en alle gebruiken in de kerk. Na zo’n kerkbezoek met een flinke wandeling was je weer blij om thuis te zijn en je eigen gang te kunnen gaan.

’s Zomers ruil ik mijn rondje in de buurt in voor een rondje elders. Bij vrienden en familie is een stuk lopen steevast een onderdeel van mijn bezoek.

Thuis ken ik de weg, elders is die nieuw en soms verrassend. In Sittard zie ik het vertrouwde en blijven mijn gedachten ronddwalen in mijn eigen binnenwereld. Wij gaan erop uit, om uit onze kleine binnenwereld te ontsnappen. Daarvoor hoef je niet ver weg te gaan. Ook de ontmoeting met andere mensen leidt naar andermans wereld. Dan moet je je verplaatsen in hetgeen de ander bezighoudt: de vakantie, de gezondheid, het weer, de dagelijkse dingen. 

Om iets nieuws te zien moet ik mijn ogen en oren verder openen. Ik moet me extra inspannen om dat tot me door te laten dringen. Een rondje lopen of een uitstapje of een vakantie dwingt mij tot meer inspanning. Dat loont.

In Sittard verraste het mij dat het voormalige verzorgingshuis de Baenje gesloten was, en nu is het weer tijdelijk open voor de opvang van de mensen die met de wateroverlast van juli in Valkenburg hun huis zijn kwijtgeraakt.  Vlak bij dat gebouw staat nog iets vreemds namelijk grote gesloten hokken op hoge palen. Bij navraag blijken het vleermuiskasten te zijn. De vleermuizen kregen deze huisvesting aangeboden omdat het verzorgingshuis op den duur verdwijnt. Hopelijk zijn de vleermuizen er blij mee. Misschien even blij als de nieuwe tijdelijke bewoners dat zijn met de Baenje. 

Gelukkig kan ìk erop vertrouwen dat ik na mijn looprondje weer gewoon mijn huis zal aantreffen. Ik loop het liefst als een vijfjarige zonder zorgen. Als een ontdekkingsreiziger loop ik met open ogen, met gespitste oren, alles opsnuivend. Een ‘onbestemd’ rondje wordt dan vanzelf ingevuld met iets dat je niet verwacht: de geur van vers brood, de afgewaaide tak die op een vogel lijkt of het opnieuw bewoonde verzorgingshuis, overal waar ik voor open sta. Ik ben daar blij mee, net zoals mijn kleinzoon van vijf jaar met de kastanjes of de eikels die hij op de straat vindt.

Tekst en foto Peter van Deursen