Door Ray Simoen
Carnaval en gemeenteraadsverkiezingen hebben op het eerste gezicht niks met elkaar te maken, ook al vinden ze dit jaar vlak na elkaar plaats. De een (carnaval) het feest van de lol en sjpas van de maskerades, het Appelsienesjmiete’ en laam maeken, de ander het stemmige feest van de democratie, stemmen en zetels verdelen. Maar toch, zoveel verschillen ze niet van elkaar. Integendeel, ze hebben ontzettend veel gemeen.
Confetti
Vlak voordat de stemhokjes opengaan kun je een kolderieke maskerade van politici op tv, op pleinen, markten en affiches zien paraderen. Een confetti van folders, partijprogramma’s en gadges vult de straten. En we zijn getuige van een gigantische metamorfose, die verder gaat dan een lik lipstick op de wangen of gek hoedje, waar carnavalisten genoeg aan hebben. Dames en heren, die je amper of nooit hun mond ziet opendoen in de raadszaal of die je anders voorbijlopen op straat, blijken plots veranderd te zijn in vriendelijke spraakpraatwatervallen. Met een op het gezicht gebeitelde glimlach duwen ze je een folder met hun portret in de hand en proberen je over te halen om op hen te stemmen. Van alles wordt je beloofd- meer inspraak, meer groen, minder geluidoverlast, minder bureaucratie, schonere lucht, minder hondendrollen, zuiver zwembadwate en elk dorp een eigen “törpshoes’-: zodat je denkt te maken te hebben met een politieke laam maeker, iemand, die maar aan je kop blijft zeuren met allerlei beloftes en je bij de neus staat te nemen
Läöker
In de bonte optocht van politieke grapjurken, die kwistig strooien met dure en onbetaalbare fata morgana’s loopt zelfs een echte Superman mee. Jarenlang zuchtte Sittard-Geleen niet alleen onder de vele läöker in de grote carnavalsoptocht maar vooral ook onder die in de gemeentelijke financiën. De läöker in de optocht blijven hardnekkig bestaan. Maar dankzij Ton Raven, de zelf benoemde Superman van de gemeentelijke schatkist, zijn we in de korte tijd dat Raven over ons gemeentegeld ging, definitief verlost van dat grote financiële laok, dat die andere tovenaar Pieter Meekels maar niet wist te dichten. Zegt Ton zelf op het biljet, waar hij iedereen oproept op hem, Redder Raven te stemmen. Even werd gedacht dat Ton weer last had van een overmoedige bui, die hem al eerder parten heeft gespeeld en hem al eens een wethouderszetel heeft gekost. Maar, nee, de senator uit Geleen is bloedserieus. Sterker nog, hij belooft ons nog meer gouden bergen vol melk en honing: Als senator in de Eerste Kamer, en hopelijk straks als vers gekozen raadslid van Sittard-Geleen kan hij best nog wel meer fraais en goeds bij elkaar lobbyen en ritselen voor deze gemeente.
Sjunkelen
Maar aan dit electorale Appelesienesjmiete doen alle partijen allemaal lustig mee. Munstergeleen krijgt een ton om tot eind dit jaar zijn gemeenschapshuis open te houden; wat daarna gebeurt zit verborgen in de zak van Trappadoelie of van de wethouder, die de zwarte Piet krijgt toegespeeld om te gaan vertellen dat de gemeente geen geld meer geeft.
Senioren en gezinnen met kleine kinderen in Born, Buchten, Grevenbicht en Obbicht kunnen in het Anker te water blijven gaan voor zwemles en tegen de reuma. Nadat ze eerst het Anker lieten verzuipen in de ellende van achterstallig onderhoud, werpen alle partijen onder aanvoering van ‘badmeester’ GOB nu vlak voor de verkiezingen het complex een boei toe: wel eentje die twee ton goedkoper is dan eerder, maar toch genoeg om niet volledig kopje onder te gaan en nooit meer boven te komen. En zo sjunkelen we de het feest van de gemeenteraadsverkiezingen tegemoet. Erna is het net als met carnaval ‘maske begraven’, en zien we het demasqué van de goede bedoelingen en mooie beloftes. De lepel gaat uit de brijpot, het mes komt op tafel, en het harde spel om de macht en de knikkers kan beginnen. Alaaf, laat je stem horen en meetellen.
