Als we het over vakantiebestemmingen hebben, hoor je steeds vaker: Nederland is ook mooi om de vakantie door te brengen. Hoe goed kennen we onze streek? Door de reisbeperkingen van de laatste maanden ontdek je nog eens wat. Ook vlakbij.
De Maas, Roer en Geul zijn Limburgse rivieren. Ze zijn belangrijk voor de zoetwaterinname. Ook zijn ze van belang op toeristisch gebied. Ze geven het landschap smoel en vormen mede de Limburgse natuur. Aan de westkant van Sittard-Geleen stroomt, zoals bekend, de Maas. Middenin de rivier ligt de natuurlijke grens met België. Langs de rivier loopt een bekroonde, populaire wandelroute tussen Maastricht en Thorn: De Maasvallei langeafstandswandeling.
In onze gemeente hebben we daarnaast een aantal beken. Zij geven cachet aan de stad en het buitengebied.
De Geleenbeek is het bekendst. De Kingbeek is zijn kleine broertje met z’n geringe lengte van 7 kilometer. Het wordt tijd om deze relatief onbekende bronbeek in het daglicht te zetten.
Ik verkende het gebied met een trots lid van het Ecrevissecomité. (Het comité ondersteunt het culturele leven en historisch besef in Obbicht en omgeving.) De Kingbeek ontspringt bij Nattenhoven, loopt door bosjes en voedt weldra achter Kasteel Obbicht een aantal prachtige vijvers. Er zitten kikkers, waterhoentjes en eenden. En liefst 61 soorten vogels zijn er gespot volgens een informatiebord. We horen er een grote, spontane samenzang van vogels. Het Kingbeekje vervolgt dapper zijn weg naar de dorpskern van Obbicht en gaat dan door de velden naar Grevenbicht. De breedte van de beek bedraagt ongeveer 2 meter, om je een idee te geven. Je bent er in één flinke sprong over, alhoewel ik dat niet geprobeerd heb.
In Grevenbicht aangekomen stroomt de Kingbeek langs tuinen, maar ook dóór tuinen. Hoe mooi wil je het hebben; een watertje dat onverstoorbaar klatert door je tuin. Zo’n nietig stroompje heeft behoorlijk wat power. De kracht van het water dreef vroeger het rad aan van een korenmolen gelegen in de, jawel, Watermolenstraat. Het rad had een middellijn van liefst 8 meter. Het is een kunststukje dat de kracht van de nietige Kingbeek dit rad draaiend kon krijgen en houden. Nu is er in de oude molen een klein, verrassend museum gevestigd: het Maaskant ’44 museum. Buiten aan de zijgevel hangt een herdenkingsplaat. Eronder staat een vreemd ‘object’. Een Vickers Wellington bommenwerper is door een Duitse Messerschmitt neergeschoten, zo lees ik. Zes vliegeniers lieten het leven bij de zware vliegtuigcrash in 1941. Het ‘object’ blijkt een klomp ijzer en kabels van de neergehaalde Britse bommenwerper. Tijdens het graven voor het Grensmaas-project kwamen allerhand restanten, zoals motor, propeller en benzinetank, uit de grond te voorschijn. Een indrukwekkende herinnering is aan de buitenkant van de molen, in een rustig straatje, bijzonder tastbaar gemaakt.
Het kabbelend Kingbeekje gaat nog even door met meanderen in het buitengebied. Na zeven kilometer idyllisch stromen, afbuigen en onder wegen doorkruipen, gaat het beekje op zoek naar de Maasbedding. Alsof er nooit iets is gebeurd en nooit meer iets zal gebeuren.
Vlakbij huis valt er tijdens een wandeling veel te zien en te ondervinden.
Door Wim Kallen
