Door Ray Simoen
Een grote stoeptegel op een nog onbekende plek krijgt de ‘Bob Dylan van Zitterd’. Kunstenaars uit de hele gemeente worden opgeroepen om voor de vorig jaar op 56 jarige leeftijd overleden straattroubadour Remco van der Horst een plaquette te ontwerpen. Die mag 60 x 60 cm groot worden. Dat wordt voldoende geacht om de lokale Bob Dylan te eren, die met zijn gitaar, mondharmonica en warme, roestige stemgeluid de sound van de sixtees en seventees’ van ‘Blowing in the Wind’ en ‘Where do you go to my Lovely‘ door de straten van de ‘Zitterdse binnenstad deed klinken.
Habbekrats
De plaquette moet van duurzaam en weerbestendig materiaal gemaakt worden. De door velen betreurde troubadour zou er ongetwijfeld jaloers op zijn. Zijn tegel wordt weersbestendiger dan hij zelf. Kleumend van de kou en armoe stond hij week in week uit, bij weer en ontij, zijn songs over ‘love, pace en freedom’ te zingen. De kou en kommernis zag je de zanger langzaamaan steeds verder slopen. Het is een te laat eerbetoon aan de man, die trouw bleef aan de sound van zijn jeugdjaren, voor de habbekrats, die er in zijn hoed werd gegooid.
Sittard is altijd wat laat met zijn tranen tonen. Pas als de dood als een sloopkogel zijn werk heeft gedaan, komt de treurnis om wat niet meer is. Bekendste voorbeeld is het voormalige gemeentehuis op de Markt van Sittard. Te klein en te slecht onderhouden oordeelde het gemeentebestuur in 1966 over dit monument met zijn karakteristieke trapgevel en bordes. Om Sittard de race met Geleen als dé koopstad van de westelijke mijnstreek te doen winnen, werd het onderkomen en verouderde stadhuis gesloopt. Een groot strak, wit, modern V&D warenhuis kwam er voor in de plaats. Weinig tranen werden er om gelaten, evenmin om het verdwijnen van het naburige (later ook diep beweende) Klein Venetië want dat was ook verkrot en het beekwater stonk. Veel later, toen de koopdoos van V&D er al lang stond, kwamen de tranen, in steeds grotere plassen. Het eerste ontwerp voor het nieuwe ‘multifunctionele stadhuis’, Het Huis aan de Mark, dat de straks gesloopte witte V&D doos moet vervangen, werd verworpen omdat het te ver afstaat van het in 1966 afgebroken, knusse stadhuis met zijn Anton Piek voorgevel. ,,Het past niet in de historische omgeving”, aldus de betrokken wethouders Houtmakers en Meekels. Dus moet er een nieuw ontwerp komen dat straks de vele nostalgici in Sittard de zakdoek doet pakken om tranen van geluk en blijdschap in op te vangen. Geen late tranen van verdriet meer.
Jo Erens
Hopelijk vergaat het Remco’s plaquette beter dan het beeld van die andere Sittardse troubadour, Jo Erens. Erens genoot tijdens zijn korte leven in Limburg een populariteit, die vergelijkbaar was met die van Bob Dylan later. In 2006 werd hij door L1 nog genomineerd voor de titel ‘Grootse Limburger Aller Tijden’ . Maar zwart geblakerd door de uitlaatgassen van auto’s staat Erens’ standbeeld nu niet meer in het naar hem genoemde plantsoen bij het Tempelplein maar op een winderige hoek van het Kloosterplein. Hij lijkt meer een geblokte mijnwerker, die een gitaar vasthoudt dan de frêle zanger van onvergetelijke melodieën als ‘Limburg mie Landj’, ‘het Krutske’ en ‘Zitterd Allein’. Om te janken.
