Beeld en tekst Wim Kallen
Tösje Domenic en Schrage… dit heerlijke carnavalslied van Jeanne Bormans staat op plaats 25 in de Sittardse Top 111. Maar: Wie kent deze oer-Sittardse middenstanders nog? Wandelde je vroeger van Domenic naar Schrage, dan had je de hele Voorstad en Brandstraat gehad. Het episch winkelcentrum van Sittard. Dom Vandenbergh was de Mediamarkt van Sittard, lang voordat die mediaketen alles platwalste. Schrage (bekend van de Potsjtouf-koffie met advocaat) was samen met Paul Schurgers dé suikerbakker van de stad. Twee legendarische lunchrooms met overheerlijke patisserie én een kippenpasteitje, waarbij je je vingers aflikte. En met karrevrachten nonnevotten natuurlijk in Carnavalstijd. Zo lekker en puur Zittesj! Bij Schurgers stonden vlak voor de Kerstmis de talloze bestellingen in alfabetische volgorde langs de wanden van de zaak, zodat Lenie en het winkelpersoneel makkelijk konden vinden wat Paul met zijn banketbakkers in de nachtelijke uren hadden gebakken.
Ik moest aan deze gedreven bakkers denken, toen ik tijdens de optocht ‘Tösje Domenic en Schrage, dao is ’t laeve goud te drage’, spontaan begon mee te zingen. Wat een beelden uit vervlogen tijd riep deze carnavalskraker op. Zoals bij de Franse romancier Marcel Proust die een ‘Madeleine-koekje’ in zijn thee doopte en vervolgens de vakanties bij Tante Léonie herbeleefde in Combray, jaren te voren.
De optocht van 2022 was in één woord prachtig. Hij ging dan tóch door, na duizend magere, optochtloze dagen. Ik bekeek het spektakel met het nieuwe Hilton in mijn rug. Dat is nog even wennen: ’t Kleesj een icoon van jewelste is niet meer. Net zoals Domenic en Schrage trouwens. De zon scheen en verwarmde de toeschouwers. Het echte vuurwerk kon eindelijk beginnen. Ex-wethouder Kim Schmitz liep mee, vleugellam en flink toegetakeld. Zij droeg (ze leek Christus wel!) een windmolenvleugel over haar schouder. Even geleend van de windmolens van Holtum waar Kim in de Sittardse politiek als Don Quichotte over struikelde en het veld moest ruimen. Wat was er veel te zien dit jaar, ondanks de kortere versie van de praalstoet. De klimaatverandering stond behoorlijk op de agenda: Een van de ‘wages’ werd klimaatneutraal voortgetrokken. Onze burgervader werd neergezet als hoeder van Sittard, maar was hij ook behoeder van het gekapte Sterrebos? Er waren vele originele groepen en natuurlijk de traditionele einzelgängers, die inspeelden op de actualiteit. De Phil (Philharmonie Sittard) was opperbest in hun mooie pekskes. Ook de Paek (Harmonie Sint Joseph) strooide gul ‘live’ muziekklanken over het in de zon badende publiek. Negenenzestig ‘nummers’ deden mee aan deze warme optocht die in de laatste minuut mocht doorgaan. Een grote diversiteit trok als een levend lint door het centrum. Er liep geen mondkapje mee, maar daar maalde voor deze keer echt niemand om.
Na het voorbijtrekken van de optocht was het vroeger de hoogste tijd om naar cafézaal Oberbayern te gaan en daarna café de Beierpöl te bezoeken. Ooit Sittardse kroonjuwelen, nu geheel uit het straatbeeld verdwenen. Net zoals Domenic en Schrage.
Marcel Proust schreef het al een eeuw geleden: We zijn op zoek naar de verloren tijd, ook in Zitterd.
