Niek Bremen, Peter van Deursen en Wim Kallen (De Drie Vertellers), geven invulling aan de rubriek: Kunststukjes. Kunststukjes verschijnen in de vorm van een interview, een column, e.d., waarbij kunst en cultuur, met name in en rond Sittard-Geleen, centraal staan.
We krijgen een Hilton hotel in Sittard, dat heeft iedereen kunnen lezen. Er wordt volop verbouwd. We zijn in afwachting van de opening van deze hotelparel én in afwachting van het verdwijnen van de corona-pandemie. Het Hilton komt in het pand van het Kleesj in de Parklaan. Parklaan, een mooi adres voor zo’n prestigieus hotel. Vroeger kon je bij het Bisschoppelijk college zoals de school officieel heette intern. Die jongensslaapvertrekken zullen er anders hebben uitgezien dan de luxe Hilton kamer nu. Ik mocht ruim 10 jaar werken in deze school als docent en haalde er mijn eerste ‘kunststukje’ uit. In de gangen en schoolaula richtte ik gedurende een aantal jaren exposities in van lokale helden. Weg met de kale muren was het devies. De schooldirectie was bereid in een ophangsysteem te investeren (voor schilderijen, niet voor belhamels) en gaf me verder carte blanche. Er was zelfs budget voor een opening met gezellige nazit. Het pand met het devote interieur uit het begin van de twintigste eeuw kon de overwegend moderne kunst goed hebben. Het is wat je in moderne interieurs vaak ziet: een strakke moderne inrichting, verenigd met enkele items uit grootmoeders tijd. Dat werkt. Oude en nieuwe spullen die elkaar versterken.
Het maakte toentertijd verschil of je door de school liep als er een expositie hing, of dat de muren akelig kaal waren. Het gebouw was mét expo, net wat levenslustiger, vriendelijker, kleurrijker. Het is daarom te hopen dat de hoteleigenaar zijn muren volhangt met kunst. Even aan de beveiliging denken, anders verdwijnen die zachte hotelhanddoeken én dat mooie aquarel in een of andere rolkoffer.
Die eerste exposities in de schoolgangen smaakten trouwens naar meer. Zo heb ik in de Ophovenermolen, als een uit de hand gelopen hobby, gedurende enkele jaren exposities ingericht op de zolder van de oude watermolen. Ook hier gooide de pandemie roet in het eten én de reconstructie van stadspark en Geleenbeek zorgde voor een bijkomstig probleem. De ‘galerie’ in de molen is niet meer.
Kunst en muziek het zijn goede ‘medicijnen’ voor de mens. Het luisteren naar klassieke muziek is een middel om gezond te blijven. Het hart gaat er rustiger van kloppen, dat is bewezen. Word je afgeleid van je pijn als je bijvoorbeeld bij de tandarts tegen een boeiend schilderij aankijkt? In plaats van naar een lege muur te moeten kijken? Of is dat een illusie in dit land waar door kunstenaars wordt gemopperd: de mensen kopen wel om de vijf jaar een nieuwe zitbank op de Meubelboulevard. Maar het schilderij dat boven die bank hangt gaat gerust een leven lang mee.
Ten slotte: In deze moeilijke corona-tijd worden massaal de legpuzzels uit de kast gehaald. Op tafel ontstaan stukje voor stukje de mooiste beeldcreaties. Ik zou willen pleiten voor het volgende: haal eveneens de kleurpotloden uit de kast en maak je eigen ‘kunststukje’ op een groot vel papier!
Tekst Wim Kallen
