Door Koos Snijders
In het kwartiertje rust tijdens de halve finale van de Champions League in 1994 warmt André Rieu met zijn Johann Strauss Orchestra de supporters van Ajax op met het lied ‘Second Waltz’. Vanaf de middenstip nog wel. Het legioen op de tribunes geniet en deint met de muziek mee. Miljoenen televisiekijkers genieten. Ajax klopt Bayern München en Rieu krijgt er een massa fans bij. Het mini-openluchtconcert in het kolkend Olympisch Stadion betekent de grote doorbraak. Van vandaag op morgen is André Rieu een gevierde ster. Niet alleen meer in Limburg. Heel Nederland sluit de violist in zijn armen en het nieuwe album ‘Strauss en Co’ vliegt over de toonbank. Na zijn concert in Hamburg en TV optredens in Duitsland vallen de oosterburen Rieu om de nek. ‘Strauss en Co’ maakt gehakt van alle andere cd’s en stijgt razendsnel naar de top van de hitparades. De wereld ligt aan de voeten van de Maastrichtenaar, die enige tijd later bijna zou gaan struikelen over zijn eigen gouden en platina platen.
De Soosjeteit Awt Prinse van de Flaarisse (SAP) heeft voor het spekken van de kas van de penningmeester een reputatie hoog te houden. Met het organiseren van originele en carnavaleske activiteiten in hun Waereldsjtad waaronder het Klasjenere, een LVK finale en Belzje Middige hebben de oud prinsen meermaals hun organisatietalent aangetoond. Elf seizoenen geleden maakte de SAP indruk met het lanceren van een door het eigen lid Ruud van Wersch ontworpen Limburgse carnavalsvlag. Van deze kleurrijke Limburgse vaan zijn door de grote vraag uit alle hoeken van de provincie meer dan 11.111 stuks verkocht.
Vóór de grote doorbraak van Rieu en zijn Johann Strauss Orchestra luisterde de violist eerst in februari 1994 met het Maastrichts Salonorkest ’t Awt Prinse Huitvleisjkônzert in De Hanenhof op. “Met een programma dat niet te vergelijken is met traditionele vastelaovesmeziek”, zegt toenmalig SAP-voorzitter Jos Cremers. “We namen een behoorlijk risico, ofschoon we wel wisten dat deze muziekformatie successen boekte in Maastricht. Vergeet ook niet dat André Rieu toen al bekend was bij een grote groep mensen, vooral de liefhebbers van de vastelaoveskonzèrs van het LSO. Maar toch, het bleef een hele uitdaging. Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat Rieu in De Hanenhof poolshoogte kwam nemen. Hij zei dat de gewone piano die daar op het podium stond niet goed genoeg was. ‘Ik heb een vleugel nodig.’ Die hebben we hier, zei ik. We liepen naar het café waar onder een zeil de vleugel van De Hanenhof stond. Ik trek het zeil omhoog en zeg: tevreden André? Ik schrok zelf omdat ik direct zag dat de vleugel nogal geleden had en vol met deuken zat. André keek mij aan en vroeg of ik hem nog serieus nam. O-o, wat voelde ik me onprettig. Wat nu? Gelukkig had ik een helder moment. We hebben er nog een, die staat om de hoek in de muziekschool. Hup, wij twee naar de concertzaal van de muziekschool. We trekken samen het zeil omhoog en jawel, een prachtige zwarte glimmende vleugel. Meneer nam plaats op de pianokruk. Na een paar toetsenslagen en een melodietje nam hij de spanning bij mij weg. ‘Nou ja Jos, kan er mee door, moet wel gestemd worden…’ Over de publieke belangstelling waren we dik tevreden. Er bleef geen stoel onbezet. Rieu was ook content en zette graag zijn handtekening onder het nieuwe contract voor 1995.”
Niemand kon vermoeden dat de carrière van de nu beroemde stehgeiger als een komeet omhoog zou schieten. Zijn tweede Huitvleisjkônzert in De Hanenhof vond plaats nadat hij een dag eerder voor liefst 15.000 mensen had gespeeld in een uitverkocht Ahoy Rotterdam. André Rieu was hard op weg om een wereldster ter worden. Jos Cremers: “Aan de afspraken die wij een jaar eerder voor ons tweede Huitvleisjkônzert hadden gemaakt tornde Rieu niet. Afspraak is afspraak, zei hij. De SAP kreeg een vergunning voor duizend man publiek. De telefoon stond roodgloeiend. Alsof half Nederland naar Geleen wilde komen om André Rieu aan het werk te zien. Op de concertavond stond een rij mensen van vijftig meter voor de ingang van De Hanenhof. Wij oud-prinsen wachtten bloednerveus het moment af waarop de deuren opengingen. Toen dat zo ver was stormde een massa volk op ons af richting de garderobe en grote zaal. Het was een ramp. Bij het afscheuren van de kaarten duwde een grote zware vrouw mij opzij duwde alsof ik er helemaal niet stond. ‘Maak dich e-weg’, brulde ze tegen mij, ‘ich mót op de eesjte riej zitte’. Bij de voorbesprekingen van dit tweede concert ging de eerste opmerking die Rieu maakte over de vleugel. ‘Zorg wel voor een fatsoenlijke deze keer.’ Ik sputterde even tegen en vroeg wat niet deugde aan de vleugel van de muziekschool, mijn woorden maakten helaas geen indruk op hem. Ga er snel eentje huren, droeg hij mij op. Hier heb je het telefoonnummer van een bedrijf in Maastricht. Zo verplichtte hij ons een kostbare concertvleugel te huren. Die werd nog geen vijf uur voor het begin van het tweede Huitvleisjkônzert bij De Hanenhof afgeleverd en in de grote zaal klaargezet. Niet óp, maar vlak vóór het hoge podium. Wij moesten de vleugel zelf op het podium zetten. Bij het omhoogtillen van het loodzware instrument brak de voorpoot van de peperdure vleugel af en was de shock compleet. Enkele handige SAP-leden hebben met houtlijm en schroeven de poot hersteld en de vleugel op de plaats gezet. Tijdens het concert dat niet veel later begon, stonden we met een man zes achter de grote gordijnen op het podium paraat om in te grijpen, indien de voorpoot weer zou breken. Het angstweet stond op ons voorhoofd, zeker omdat de pianist er enthousiast op los ging. De volgende dag is de vleugel opgehaald. Het kan niet anders dat onze reparatie perfect moet zijn uitgevoerd, want we hebben nooit meer iets gehoord, haha. Al met al zijn de twee seizoenen overleggen, onderhandelen en schitteren met André Rieu onvergetelijk. De grote zaal stond beide keren volledig in vuur en vlam. Het was geweldig”, glundert Jos Cremers.
