Tranen van verdriet en spijt zullen er niet veel vloeien als de Reus van Sittard straks door sloopkogels geveld wordt. Die kogels zullen heftig te keer moeten gaan om de gehate kolos van het lege V & D warenhuis te vellen. Dat is er in de loop der jaren aan gewend geraakt dat de stad hem uit de weg wilde ruimen. Hij zal zich niet zomaar gewonnen geven. Want vanaf het begin al was hij gehaat en gesmaad door de bevolking. Die stak overigens in 1968 geen poot uit om het historische centrum met het oude stadhuis en het omringende Klein Venetië te behoeden voor afbraak. Veel later pas kwam de spijt, gevolgd door jarenlange tranen met tuiten, waarmee het vroegere Kleine Venetië constant gevoed had kunnen worden.
Dreun
Maar het is de tragiek van een stad, die soezend in zijn rustieke verleden, zich met een schok realiseert dat de tijd niet stilstaat en er tempo gemaakt met worden om bij de tijd te blijven. Dan komt de moderniteit met een dreun binnen. De bouw van de betonnen grijswitte schoenendoos van V & D was de vuistslag, waarmee Sittard Geleen als hét aantrekkelijkste koopcentrum van de westelijke mijnstreek k.o wilde slaan.’Zitterd allein’. Daarvoor moest alles wijken, dat mocht een paar tranen kosten. Het nostalgische stadhuis op de Markt, dat wel mooi maar te petieterig was voor een stad met grote groeidromen. En dat deel van het centrum, dat liefkozend Klein Venetië werd genoemd maar al jarenlang verkrotte en stonk als een riool door de beken, waar van alles in gedumpt werd. Later kwam er nog een betonen doos bij: de Hema. Met deze twee iconen van het moderne consumentisme meende Sittard dat de stad weer volop meetelde en bij de tijd was. Tot groot genoegen ook van projectontwikkelaars en aannemers, die niet te beroerd waren het stadsbestuur te bestoken met glimmende brochures en plannen vol ‘gouden bergen’ van volle winkelstaten en vette ozb opbrengsten. En zo werd de stad ‘verrijkt’, eerst met een koopgoot met bochtjes: het ABC complex. En later met het Domijnen complex.
Jeugdig
Helaas net te laat. De stad begon toen al aan overbewinkeling te lijden en in het straatbeeld zag je vaker rollators en scootmobiels dan kinderwagens en driewielertjes. Ook trokken velen naar andere steden als Roermond, waar de koopdozen buiten het centrum neergepoot waren zodat de consumenten niet als pakezels door de stad moesten sjouwen met hun buit en buitenkansjes. Of ze reisden naar centra, waar de menukaarten veelzijdiger waren dan saté, spareribs, pizza’s en all you can eat voor 10 euro schotels.
Maar met sippen, tranen en grienen kom je niet verder. Na vier keer een misslag wordt het tijd voor een succesvolle knaller. Vooruit, vul het gat, dat de gehate Reus van Sittard achterlaat, niet weer met bejaardenappartementen maar met spannende ideeën, die de stad jeugdig elan geven en tranen van geluk brengen.
Door Ray Simoen
