Door Maud Schenk
Er is geen fijnere manier om thuis te komen dan verwelkomd worden door je harige viervoeter. Of het regent of sneeuwt, of je laat of vroeg thuiskomt; de vierpotige haarbal (liefkozend bedoeld) staat telkens op je te wachten en laat maar al te graag merken dat hij blij is dat je er bent. Iets dat niet altijd van andere huisgenoten kan worden gezegd. In de waan van de dag is iedereen vaak met zijn eigen gang van zaken bezig. Het is dus zeker niet vanzelfsprekend dat er een ontvangstcomité bij aankomst op je zit te wachten. Hoe anders is dat met je hond. Zo ook bij ons thuis.
Sinds maart 2020 maakt Juul deel uit van onze familie. Onze blonde krullenbol is een labradoodle en na de hond overal in het straatbeeld te hebben zien opduiken, zijn ook wij gezwicht voor dit ras. Al mag dat in officiële termen niet zo gezegd worden. Zoals de naam al doet vermoeden, is de labradoodle oorspronkelijk een mix van een labrador-retriever en een poedel. Volgens de bronnen kruiste de Australiër Wally Conron beide rassen voor het eerst in 1989. Zijn gedachte en hoop was een hond te creëren die een vacht als een poedel zou krijgen en het karakter van de labrador-retriever zou overnemen. Zijn inspiratie tot deze kruising had hij opgedaan nadat een bevriend stel hem had benaderd voor een hulphond, waarvan de vacht geen allergie bij de mans des huizes zou veroorzaken. Conron wilde verder een hond fokken die het leuk zou vinden om dienstbaar te zijn (het zogenaamde pleasen). Een karaktertrek die wij zeker ook herkennen bij onze huisvriend.
Manlief twijfelde nog of we een hond zouden nemen. Al was hij inmiddels weg van het ras. De afspraak om hem over de streep te trekken, was dat hij de pup zou kiezen. Dat liep toch even anders. Want de pup waar manlief zijn oog op liet vallen, kon niet op tegen het vrolijke en mollige exemplaar dat zich bij zijn moeder en ondergetekende had gemeld tijdens de kennismaking. Na veel non-verbale hints van beide dames, ging echtgenoot overstag. We hadden onze Juul gevonden.
En hij hoort er helemaal bij. Een goedzak pur sang. Die elke morgen trouw klaarstaat om je te begroeten als je beneden komt. Of je haar niet goed zit of slechte zin hebt; het maakt hem allemaal niks uit. Meneer staat steevast onder aan de trap met zijn zwarte balletje klaar om je te begroeten. En op iedereen hier heeft het dezelfde uitwerking. Het geeft een goed gevoel en zorgt voor een fijne start van de dag. Vanmorgen las ik een passende quote. Dogs and coffee make the world go round. Ik zeg: niks meer aan toevoegen.
