Ine Bierings woont in Sittard, en is vanaf 2024 voorzitter van de Fotokring Stein, een vereniging die werd opgericht in 1961 en ruimte biedt aan creatieve fotografen om hun hobby te beoefenen.

Interview Bert Wassenberg

Kun je de lezers een korte uitleg geven over de geschiedenis van de club?

In 1959 vond in de wijk Kerensheide een dia-avond plaats. Een aantal aanwezigen, die fotografie als hobby hadden, vonden elkaar en er ontstond het idee om samen op een meer gestructureerde wijze met fotografie bezig te zijn. De club is in 1961 opgericht. Men startte in een ruimte bij het Steinerbos.  Ze hebben in Stein op verschillende locaties gezeten. Na de grote brand in het winkelcentrum in Stein is de club verhuisd naar Urmond, daar zitten we nu nog steeds. Een van de oprichters van de club FotoKringStein is nog steeds lid en komt nog regelmatig!

Jullie vereniging is een relatief kleine club. Wat is daar de reden van?

Corona is de hoofdreden. Daardoor kon de club niet goed functioneren. Fysieke bijeenkomsten mochten niet. Mensen bleven weg, ook nadat de beperkingen waren opgeheven. Helaas hoor ik dat van veel clubs en verenigingen.

Maken jullie gebruik van social media?

We hebben een website: www.fotokringstein.nl. Als je googled dan vind je die beslist.

We zouden meer bekendheid moeten geven aan het bestaan van de club om ook jonge leden aan te werven. Misschien draagt dit interview ertoe bij. 

Hoe staat de club erbij over 5-10 jaar?

De club is langzaam wel een beetje aan het vergrijzen, niet helemaal, maar toch. Dat betekent dat we moeten gaan nadenken over de toekomst. Een collega-lid en ik hebben net een workshop over dit onderwerp gevolgd. Deze workshop was georganiseerd door de ‘Koninklijk-Fotobond-Afdeling-Limburg’ om, samen met ‘Het Huis voor de Kunsten’, te proberen het probleem van vergrijzing te tackelen. (Het Huis voor de Kunsten ondersteunt met kennis, kunde en netwerk o.a. de amateurkunsten, info@hklimburg.nl). Dit krijgt nog een vervolg.

Waar ligt jullie clublokaal?

Ons clublokaal is gevestigd in het ‘Het Taterheukske’ in Urmond.

Je bent de enige vrouw in de vereniging, maar wel de voorzitter? Hoe werkt dat met al die mannen?

Ha, ha, Wat zou je vraag zijn als ik een man was?

Wel, ik heb er geen moeite mee. Voor de mannen was het wel even wennen denk ik, maar ben inmiddels helemaal geaccepteerd. Ik bereid me goed voor om de leden te voorzien van informatie. Dit doe ik samen met de Programma Commissie waarvan ik deel uitmaak. We proberen het programma te verduidelijken en voor iedereen overzichtelijk en inspirerend te maken. Daar lever ik dus mijn aandeel in. Er waren een paar reacties dat ik wat aftastend ben. Dat klopt ook wel omdat ik probeer eerst goed te kijken en te begrijpen wat de groep wil. Als eerste vrouwelijke voorzitter van de club schrijf ik geschiedenis en ben mij daarvan ook wel bewust. Het werd tijd toch? Dus moet ik het ook wel goed doen!

Hoe ga je om met teleurstellingen of zijn die er nog niet geweest.

Nee, ik heb nog geen ervaringen met teleurstellingen. Het is een fijne club mensen, waar men oog heeft voor elkaar en elkaar ook een helpende hand toesteekt. We gaan serieus te werk bij het bespreken van foto’s. Elke foto wordt geanalyseerd op artistieke en technische aspecten. We geven elkaar hints en positieve kritiek.

Wat is je ultieme voorzittersmoment tot nu toe geweest? 

Ik vind het niet belangrijk dat de voorzitter zo’n moment ervaart, het gaat om de groepservaring. Bij mijn ‘ontgroening’ als voorzitter was een eenzame stoel in de kring gezet. Zo’n geintje tekent het gevoel voor humor dat kenmerkend is voor de club. Een fijne avond hebben met elkaar, dat is het uitgangspunt voor mij. We moeten de club samen hooghouden, dat vind ik belangrijk.

Hoe ziet het jaar er voor jullie in grote lijnen uit? 

We hebben ieder jaar een andere Programma Commissie die uit drie leden bestaat. Die kiezen ook de voorzitter. Zij bepalen wat het thema van het nieuwe jaar gaat worden en wat er verwacht wordt van de leden. De commissie is daar vrij in. We hebben dit jaar het thema ‘Eten en drinken’. Het jaar is opgedeeld aan de hand van opdrachten. Bijvoorbeeld: de seizoenen van groenten en fruit, stilleven met eten en/of drinken. Zo proberen we ook ‘doe-avonden’ te organiseren om samen een stilleven te maken. Welke belichting gebruik je, enzovoort. Ook hebben de leden elk jaar twee keer presentaties van foto’s die ze zelf willen laten zien.

Het verbaast me dat er zo’n hoge organisatiegraad bestaat via de Koninklijke Fotobond! Limburg is afdeling nummer 17 en telt 24 fotoclubs. Hoe komt het dat dit nauwelijks bekend is?

Nou, ik heb die vraag aan de Koninklijke Fotobond Limburg voorgelegd. De voorzitter antwoordt dat de onbekendheid zeker een punt is en verder uitgediept gaat worden. 

Wat wel belangrijk is om te weten, is dat je geen lid van een club hoeft te zijn om lid te worden van de Koninklijke Fotobond. Daar moet meer aandacht voor komen om die doelgroep te bereiken.

Jullie zijn de tweede organisatie in deze interviewserie die niet in de gemeente Sittard-Geleen is gevestigd. Is er wel een band met deze gemeente?

Zeker. Vier leden van de club komen uit de gemeente Sittard-Geleen. Men zoekt de club die bij je past, of die in jouw gemeente zit of niet. Onze club staat open voor leden vanuit alle gemeenten.

Als ik zo eens de ledenbestanden van de fotoclubs in Limburg bekijk, kom ik veel voor mij bekende namen tegen! Ik heb echter geen notie van het feit dat ze fotograferen in clubverband. Hoe kan dat?

Daarvoor verwijs ik nog eens naar een vorige vraag en de, voor buitenstaanders, relatieve onbekendheid van de Fotobond. Fotografen weten elkaar onderling best wel te vinden.

Werken jullie in de regio ook samen met andere fotoclubs? Zo ja, op welke manier?

Nou nee, we werken niet echt samen. Ieder club heeft een eigen werkwijze. Daarom zoek je ook wat bij je past. Soms zijn er lezingen in een club en dan kun je die lezing eventueel openstellen voor andere geïnteresseerden.  Het is ook een goede manier om nieuwe leden te vinden!

Is er een vraag niet gesteld, die je verwacht had en wil je daarom toch nog wat kwijt; grijp dan je kans! Wat ik persoonlijk leuk vind om te fotograferen. Waarom fotograferen met een club?

Ik vind portretten fotograferen heel fijn om te doen. Het vastleggen van karakters en emoties in zwart-wit. Ook de zogenaamde ‘conceptuele’ fotografie. In een serie foto’s met beelden een verhaal vertellen.

Het is goed om door anderen te worden uitgedaagd en uit je ‘comfort zone’ te komen. Daarom is fotograferen in clubverband belangrijk voor mij.