Twaalf jaar lang portretteerde ze met veel succes paarden, totdat ze genoeg had van de vrouwonvriendelijke hippische wereld. Ze begon een intuïtieve zoektocht naar een eigen stijl van tekenen en schilderen, die ze met anderen kan delen. Zaterdag 10 en zondag 11 december exposeert Carine Meunier met haar leerlingen in het Podiumkerkje in Grevenbicht. ,,Genieten van elke penseelstreek is belangrijk, niet de focus op het uiteindelijke eindresultaat.”

Door Ray Simoen

Tere, gele bloemen op ranke stelen lijken lichtjes te wiegen op een zacht zomers windje. Rode bloemknopjes en blauwe korenbloemetjes wijken uiteen voor het zonlicht, dat hel en breed het schilderij binnenvalt alsof het zich een weg wil banen door het weelderige groene struikgewas en de veelkleurige fontein van bloemetjes. Een uitbundige dynamiek vult dit ongekunstelde natuurtafereel met zijn vrolijke kleuren, die het schilderij zijn joyeuze sfeer geven. Een kleurrijke opkikker naast de grauwe wolken en druilerige regen die aan het raam voorbijtrekken van Carine Meuniers knusse atelier in Papenhoven.

Aan een andere wand hangt een, met secure en gevoelvolle hand geschilderd portret van een paardenhoofd, bruin op een zwarte achtergrond, waardoor het portret iets eerbiedigs krijgt alsof je een goede, vriend herdenkt.

Beide schilderijen illustreren niet alleen de veelzijdigheid maar vooral ook de weg die de in Frankrijk geboren kunstenares heeft afgelegd om haar eigen teken- en schilderstijl te vinden. ,,Altijd heb ik wel getekend, nee, geen les gehad, ik heb zelf me technieken eigen gemaakt. Maar doordat ik voor Trespa als intermediair tussen Frankrijk en Nederland werkte, kwam ik lange tijd niet toe aan tekenen”, zegt ze met zachte stem, waarin licht haar Franse afkomst doorklinkt. 

Paarden

Na haar zwangerschap komt ze zonder werk te zitten. ,,Ik ben in Heythuysen, waar ik toen woonde, weer begonnen met tekenen.”  Wanneer ze de publieksprijs wint bij de Picturama wedstrijd is dat voor haar een grote stimulans. ,,Als het publiek mijn werk mooi vindt, dan moet ik daar iets mee doen.” Omdat in haar omgeving veel paarden lopen en er veel paardenhandelaren zijn, besluit ze om zich te specialiseren in het tekenen van paarden en met name portretten van deze dieren. Ze perfectioneert haar tekenstijl door haar portretten te tekenen op donkerzwarte stof. ,,Daardoor krijg je veel contrasten en lijkt het net of het portret in 3D is gemaakt. Alsof het paard uit het doek stapt.” Twaalf jaar schildert en tekent ze paarden. Met succes want ze reist zowat de hele wereld rond om op verzoek van eigenaren hun paarden te portretteren. ,,Een mooie ervaring. Sommigen barsten in huilen uit als ze het portret van hun paard zien. Je komt ook veel verschillende soorten mensen tegen, van iemand met één paard tot sjeiks met wel 300 paarden.” Maar na 12 jaar is ze de vaak vrouwonvriendelijke, door mannen gedomineerde paardenwereld moe. ,,Opeens ging het niet meer. Ik wilde iets anders, ik wilde gaan schilderen.” Niet terug naar huis, naar Frankrijk of het rustieke Moissac met zijn prachtige abdij, waar ze vandaan komt, wilde ze. ,,Thuis ben je vooral toch in jezelf, niet in een land. Ik besloot in Nederland te blijven.” Haar zoektocht naar een nieuwe invulling van haar leven en haar kunst verloopt moeizaam. ,,Vaak was ik radeloos.” Toch blijft ze de confrontatie met het witte, lege doek zoeken… en wacht. ,, Zittend voor het lege doek voelde ik beelden van wat ik moest gaan schilderen. Het was ook vaak een lange oefening in geduld. Uiteindelijk heb ik vijf doeken gemaakt, die een weergave zijn van de vaak moeizame zoektocht, die ik aflegde om mezelf en mijn eigen talent te leren ontdekken. Ik wilde de ervaring van deze strijd, die bevrijdend voor mij werkte, ook delen met anderen. Ik wilde anderen ook leren hoe iedereen een talent heeft om dichterbij zichzelf te komen en zichzelf en zijn/haar talenten te ontdekken.”

Helpen

Veel reacties krijgt ze op haar doeken over haar individuele zoektocht. ,,Voor velen werkt het bevrijdend om te praten over wat de doeken bij hen zelf losmaakt. Zulke gesprekken zijn zeer waardevol voor hen en zeer zeker ook voor mij.” Het opent een nieuwe weg voor haar. Naast het verder ontwikkelen van haar eigen schilderkunst gaat ze anderen helpen bij het ontdekken en ontplooien van hun talenten met potlood en penseel. ,,Niet alleen help ik mensen met het aanleren van de teken- en schildertechniek maar ik wil hen ook duidelijk maken dat het er niet zozeer gaat om een mooi schilderij te leren maken. Maar vooral ook dat het belangrijk is dat je geniet van het maken van een tekening of een schilderij. Je moet leren genieten van elke penseelstreek, niet enkel focussen op het eindresultaat.” 

Trots toont ze enkele werken van ‘haar’ leerlingen. Vier groepen van maximaal vijf leerlingen heeft ze. ,,Dan kan ik optimaal aandacht aan elke leerling geven. Bovendien is de ruimte in mijn atelier beperkt”, zegt ze met een verontschuldigende glimlach. Ze hoopt op veel bezoekers aan de expositie van de opvallend veelzijdige schilderijen en tekeningen van haar en haar leerlingen. Als extra appetizer houdt haar uit Zuid-Afrika afkomstige man, Gerrie Olivier een presentatie en proeverij van wijnen uit zijn geboortestreek Stellenbosch. ,,Een ideale combinatie: genieten van mooie kustwerken met heerlijke exotische wijnen.”

 

Foto Frank Janssen