Een armzalig clubje was Handbalclub Kembit Lions een half jaar geleden. De leeuwen waren piepende muisjes geworden. Door blessures in de selectie, door een trainer, die plots opstapte, en vooral door een faillissement, dat het voorbestaan van de club bedreigde. Maar de club herrees wonderbaarlijk. De landstitel gloort evenals een perspectiefvolle toekomst. ,,Alles kump good”, zeggen keeper Scott de Hoogh en Sjraar Cox voorzitter van de nieuwe Stichting Stimulering Top Handbal Limburg.
Door Ray Simoen
Met nog een paar minuten te spelen komt keeper Scott de Hoogh het veld in om de minieme voorsprong van de Kembit Lions op ‘angstgegner’ Aalsmeer vast te houden. In de allerlaatste seconde van de wedstrijd pareert hij op miraculeuze wijze een verraderlijk afstandsschot van de tegenstander. De scheidsrechter fluit af, de stadssporthal in Sittard explodeert van vreugde, spelers en trainers vliegen mekaar om de hals: Kampioen van Nederland, de titel is binnen. Op de tribune slaakt een dolgelukkige Sjraar Cox een diepe zucht van verlichting en vraagt om een pilsje.
Droom
Dat is het ultieme scenario, waar de 25 jarige Lions keeper al maanden van droomt. Sjraar Cox lacht breeduit als hij de keeper hoort vertellen over het einde van zijn gedroomde finale. ,,Het zou een fantastische bekroning zijn van een seizoen vol blessures en onzekerheden over het voortbestaan van de club”, zeggen beiden na afloop van de training. Voor Scott persoonlijk zou dit einde van de strijd om de Nederlandse handbaltitel uitzonderlijk zijn. Door blessures en het vertrek van trainer met wie hij ,, een erg goede klik” had bereikte de welbespraakte goalie niet de vorm, die hem jarenlang tot eerste keuze voor de trainer maakte. ,,Extra spannend was voor mij ook hoe dit jaar de overgang van mijn studentenleven naar een vaste baan als econometrist bij de firma Boels zou uitpakken. Bovendien kreeg ik als keeper meer dan geduchte concurrentie van de twee andere keepers, waardoor ik minder aan het keepen tijdens wedstrijden kwam.”
Hij geeft aan dat hij eraan getwijfeld heeft of het nog goed zou komen met de handbalclub, waaraan hij al twintig jaar met hart en ziel is verknocht. ,,We hebben in vergelijking met Aalsmeer veel meer te kampen gehad met blessures, vooral die van onze twee sterkhouders hakten er flink in. Onze selectie werd daardoor dunner en kwetsbaarder, we kwamen op bepaalde momenten te kort. De prestaties dit seizoen hebben ook geleden onder de trainerswisselingen die we hebben meegemaakt. En bovenal de grote financiële problemen, waarmee de club werd geconfronteerd door het geschil met João Ramos, hebben voor onrust gezorgd binnen de club en onze selectie”, legt hij uit. ,,We hebben dus onze portie ruimschoots gehad”, zegt hij met een diepe zucht. Maar dankzij ,,onze sterke mentaliteit” is het volgens de goedgeluimde doelman toch nog ,, een prima seizoen” geworden. ,,Het kampioenschap ligt binnen handbereik. Weinigen hadden dat een half jaar geleden durven denken. Zelf hebben we als spelers nooit gewanhoopt. We zijn door al deze sores mentaal sterker geworden, we zijn dan wel misschien niet het best spelende team van Nederland maar door onze sterke mentaliteit en de hechte onderlinge vriendschap zijn we voor niemand bang en kunnen we elke tegenstander aan.” Hoewel, bij Aalsmeer lopen er een paar gemene spelers rond, die niet vies zijn van het uitdelen van nare klappen en veel verbale intimidatie. ,,Als we ons in het begin niet laten overdonderen door hun fysiek en mondeling geweld, dan komt alles goed.”
Tafeltennis
Kon hij er voor zorgen dat het na het afwenden van het faillissement van de Lions weer goed zou kunnen komen met het handballen in de stad, waar hij zo lang burgemeester was geweest? Dat was de vraag, waarmee de Lions een half jaar geleden Sjraar Cox benaderd. Niet zonder reden werd de 70 jarige Kollenberg-bewoner gevraagd. Hij is niet alleen een doorgewinterd verbinder van allerlei mensen en belangen maar beschikt ook over een groot sporthart. ,,Bij ons waren mijn vijf broers en ik fervente tafeltennissers bij TTC Maasbree. Ik heb zelfs nog meegedaan aan nationale trainingen. Toen ik ging studeren in Nijmegen ben ik meer ‘behendigheidssporten’ om en nabij kroegen gaan doen. Erna heb ik het sporten weer opgepakt, eerst weer tafeltennis in Margraten, waar ik wethouder werd. Later tennis toen ik in Drenthe burgemeester werd en ook in Sittard, hoewel mijn actieradius wat minder werd en ik met name in derde helft ‘piekte’. Toen ik in Sittard burgemeester werd heb ik erg veel sportwedstrijden bezocht, voetbal, handbal en ijshockey, ik heb er altijd intens van genoten. Straks de Spelen in Parijs, het EK voetbal, de Tour en Wimbledon. En thuis ligt de kersverse seizoenkaart van Fortuna al klaar voor het begin van de competitie, ik kom tijd en ogen te kort.”
Roemrucht
De sportliefhebber en bestuurder Cox zegt toe de club te zullen helpen. Niet zozeer om terug te blikken op het faillissement en alle sores. Maar om stappen te zetten die niet alleen de Lions vooruit helpen maar ook het handbal in de westelijke mijnstreek een gezonde basis te geven voor de toekomst. ,,Handbal heeft in deze regio altijd sterk geleefd. Vele topspelers, prachtige prestaties en grote clubs met honderden trouwe supporters markeren de roemruchte handbalgeschiedenis van deze regio. Die tijden willen we doen herleven.” Klinkt mooi maar de zilvergrijze bestuurder weet ook dat de realiteit van vandaag bars is. Elke sportclub worstelt met het vraagstuk: ‘hoe krijgen we voldoende geld binnen voor onze sportieve activiteiten?’ Cox knikt: ,,Het is niet makkelijk om sponsors te vinden en andere geldbronnen aan te boren.” Maar hij is een optimist van huis uit, dus niet langer kniezen over geldsores maar handen uit de mouwen, aon de geng. ,,We gaan een crowdfunding actie starten om de financiële achterstand weg te werken en een nieuwe start te maken. Wie meedoet aan de crowdfunding krijgt in kleine letters zijn naam gedrukt op het rugnummer van het shirt van een van de Lions spelers. Voorts kun je een pot hars en een bal sponsoren.”
Fusie
Om het handbal in de hele regio verder te helpen heeft de nieuwe Stichting Stimulering Top Handbal Limburg een plan opgesteld, dat werk gaat maken van een nauwere samenwerking van alle handbalclubs van de regio. ,,We krijgen hierbij ondersteuning van het Huis van de Sport.” Benadrukt wordt dat het ,,dus niet om een fusie gaat”. ,,Nee, we hebben een gezamenlijk doel; tophandbal voor mannen en vrouwen. Dat kan bereikt worden door de breedtesport sterker te maken zodat de jeugd kan blijven handballen en talenten door kunnen stromen naar de top. Want zonder breedtesport geen topsport.”
Geen eenvoudige opgave, dat beseft de oud-burgervader ook. ,,Belangrijk is dat oude sentimenten de toekomst van het handbal in deze regio niet gaan domineren. Want als we met zijn allen willen blijven handballen op hoog niveau, dan moet je als club over lokale sentimenten heen stappen. We moeten meer met elkaar, grote en kleinere clubs in de hele regio.” Met gloedvolle peptalks en dikke beleidsplannen alleen kom je er niet, zo weet hij ook. Daarom gaat de sociaal vaardige bestuurder datgene doen waar zijn kracht ligt: praten, contacten leggen en mensen met elkaar verbinden, op weg naar dat ene ‘ doel’; clubs, spelers en publiek weer net zo enthousiast maken voor handbal als weleer. Of dat hem dat lukt binnen een half jaar- de periode dat hij nog bestuurder van de Stichting Stimulering Top Handbal wil blijven-, weet hij niet. ,,Een ding weet ik wel: Als alle handballiefhebbers de handen ineen slaan, dan komt het allemaal goed met deze prachtige sport in deze handbalregio van Nederland.”
Foto Françoise Petersen
