Als een wervelwind trok de zwartharige BBB leidster Caroline van der Plas vorige week door de Nederlandse politiek. Alle voorspellers en glazenbolkijkers staren sindsdien wazig voor zich uit. Dát hadden ze niet voorzien en verwacht. De zwarte, no nonsens BBB politica had ze allemaal het nakijken gegeven, van linkse tot ultra rechtse politici. Nog dagen en maanden zullen duiders en andere zelfbenoemde kenners de handen vol hebben aan het zoeken naar verklaringen voor het plotselinge, grote succes van de BBB beweging. Het mysterie moet ontsluierd worden.

Ruiters

Als een soort vrouwelijke Zorro wil Caroline van der Plas opkomen voor al degenen die zich door ‘Den Haag’, ‘de politieke elite’, en ‘het old boys network van machtspartijen als CDA en VVD’ in de kou gezet en miskend voelen. Zorro: deze zwarte gemaskerde ruiter was twee eeuwen terug de beschermer van de verschoppelingen, die zuchtten onder het schrikbewind van de Spaanse koning. 

Zwarte ruiters hebben altijd veel tot de verbeelding gesproken, gemaskerd en op hun zwarte paard joegen ze de fantasie van velen flink aan. Niet altijd waren het Zorro achtige weldoeners, vaak ook waren het lieden, die iets te verbergen hadden. Zoals de sage uit het Duitse Spessart woud vertelt.  In deze sage verdobbelt een vader zijn dochter. Wanneer de winnaars van het dobbelspel hun gewin opeisen, springt de edelman op zijn paard, met de dochter achterop, en probeert te ontvluchten. Tijdens deze rit verongelukt de dochter.

In het Brabantse Boekel werd in 1925 Hans Gruijters geboren, die later als de Zwarte Ruiter bekend of beter berucht werd. Zijn leven is een aaneenschakeling van overvallen,berovingen gevangenisstraffen, ontsnappingen en weer nieuwe overvallen en diefstallen. In 1956 werd Gruijters tot vijftien jaar en tbr, nu tbs, veroordeeld. Een jaar later ontsnapte hij uit de Scheveningse gevangenis maar kort erna werd hij weer opgepakt. In 1966 kwam hij vrij en had hij onder meer als De Zingende Ruiter een korte zangcarrière. In 1983, drie jaar na Gruijters’ dood, werd een geromantiseerd beeld van zijn leven gegeven in de film De Zwarte Ruiter, met Hugo Metsers in de hoofdrol. En in 1994 bracht ONS-theaterproductie het stuk De Zwarte Ruiter, gebaseerd op Gruijters’ leven.

Herberg

In Limburg hebben we ook een Zwarte Ruiter. Hij voert geen verdobbelde dochter mee op zijn paard, hij trekt ook niet rovend en stelend over heuvels en door dalen. De Limburgse Zwarte Ruiter wil dorstig kelen helpen en plezier schenken. Legendarisch is hij ook, net als BBB opperhoofd Caroline van der Plas, Zorro uit Californië, Boekelse boef Hans Gruijters en de trieste Duitse ridder uit het Spessart woud.

Eind 19 de eeuw gaf Johan Rutten zijn Maastrichtse brouwerij de naam De Zwarte Ruiter. Beroemd en geliefd was zijn ‘Maastrichts Oud’, een donker, licht rinzig bier, dat door zijn hoge zuurgraad erg goed geschikt was om de lange bootreis naar Nederlands-Indië te kunnen doorstaan. Maar helaas moest dit donkere bier het onderspit delven tegen het na de tweede wereldoorlog steeds populairdere pils, dat een neutralere en niet zo’n karakteristieke smaak had als het Maastrichts Oud – Mestreechs Aajt- van Ruttens Zwarte Ruiter brouwerij. Rutten verkocht zijn brouwerij in 1924 noodgedwongen aan Heineken, die de brouwerij tot begin 1952 exploiteerde als Sint Servatius Brouwerij.

Een nazaat van Johan Rutten, Paul Rutten, directeur van de Gulpener bierbrouwerij kocht in 1980 de naam Zwarte Ruiter en verbond die aan zijn Mestreechs Aajt. En vanaf 1991 wordt het bier weer gebrouwen in Herberg De Zwarte Ruiter in Gulpen, net als in de dagen van Johan Rutten. Vele veranderingen heeft de Zwarte Ruiter al meegemaakt maar gebleven is zijn ciderachtige geur, rinzige smaak en geringe alcohol gehalte (3,5%).

Licht

 Nieuw is de ‘Zwarte Ruiter, 0,3% Original’. Licht moutig en verfrissend zegt het etiket lonkend. Niet zwart maar opgewekt amberkleurig kleurt de Original 0,3% het glas. Een stoere witte schuimkraag als een witte pluim op de helm van de Ruiter. Ai, zo stoer als zijn schuimkraag erbij staat, zo bescheiden is de geur van de beloofde cider. Wel aardig wat mout worden we gewaar.

Fris galoppeert het bier door je mond, als een jong veulen. Ook de mout hobbelt er leuk achteraan, maar daarna valt er niet veel opwindends te beleven. De afdronk begint wel appelachtig verfrissend maar eindigt wat stroef en droog. 

Het prikkelend zuurtje dat cider kenmerkt, zou voor dit bier werken als een beetje peper in de kont van een lui paard. Het zou het bier net dat beetje meer pit geven dat deze Zwarte Ruiter nodig heeft ,,Maar het is wel een heerlijk, lekker doordrinkbaar bier voor als je dorst hebt,” zegt de meedrinkende merrie in huis. Met de zomertijd, die eraan staat te komen, zal dit de brouwers van de Zwarte Ruiter tevreden stemmen.