Eén belangrijk record heeft lange afstandszwemmer Harry Baltissen al op zak. Hij is de enige Nederlander, die aan drie wereldkampioenschappen zwemmen in open water heeft deelgenomen. Komende maand hoopt de Geleense ‘Ocean man’ goud te behalen op het wk in het Thaise Phuket zodat zijn prijzenkast in Geleen er nog voller uit komt te zien. ,,Ik vrees niet de grote kwallen en de hoge golven maar het verlies van mijn brilletje.”

Door Ray Simoen

Aan Thailand bewaart Harry Baltissen ‘gouden’ herinneringen. Tien jaar geleden ontmoette hij hier een Thaise, die nu zijn vrouw is en met wie hij een zoontje heeft. En twee jaar geleden behaalde de Geleense zwemmer hier goud op de 10 kilometer bij het wereldkampioenschap lange afstand zwemmen in open water voor 60 plussers.

Begin december is de goedlachse zweminstructeur bij sportcentrum Vouershof weer van de partij bij de wereldkampioenschappen ‘Ocean Man’ die gehouden worden in de oceaan bij dit onder toesisten geliefde eiland Phuket. Hier hoopt hij zijn begin dit jaar geuite droomwens waar te maken: goud winnen op de 10 kilometer, ,,en als het lukt ook een medaille bij de 2 kilometer race, waar ik me ook voor heb gekwalificeerd,” zegt hij terwijl hij net zijn training van 625 baantjes in het Vouershof zwembad voltooid heeft. ,,Die 625 baantjes vind ik heerlijk. Ze staan gelijk aan 10 kilometer zwemmen.” Maar daarmee houdt de vergelijking met de 10 kilometer wedstrijd in Phuket op. Want foto’s van het vorig wk in Thailand vertellen een totaal ander verhaal. Zo rood als een kreeft kwam de Gelener uit het oceaanwater. Kwallen van een halve meter doorsnede hadden hem tijdens de 10 kilometer race flink te grazen genomen zodat hij na de finish een grote fles azijn vroeg om de kwallenbeten te bestrijden. ,,In champagne had ik toen niet zo’n trek.”

Zwaar

 Naast deze prikkende zeemonsters werd hij ook nog geplaagd door een zeer onstuimige zee, die grote golven op de zwemmers afstuurde zodat veel zwemmers een veilig heenkomen zochten in hun volgbootjes. Limburgse Harry gaf geen krimp en herinnerde zich de wijze les van zijn leermeester John Fennell om ‘pijn en tegenslag te transformeren in kracht’. ,,John zei ook altijd: no guts, no glory. Dat heeft me erdoor gesleept zodat ik uiteindelijk deze extreem zware race én het goud won.” Maar de weg naar Phuket was zwaar. ,,In september liep ik een scheur in mijn enkelbanden op zodat ik niet of nauwelijks kon trainen voor het Europees kampioenschap op Kreta.” Hij verbeet de pijn want hij moest hier punten verzamelen om mee te kunnen doen aan het wk in Phuket. 

Een tegenvaller is dat hij net als alle andere zwemmers bij de wereldkampioenschappen die van 28 november tot en met 3 december duren, geen ‘wetsuit’ aan mag hebben. Enkel voorzien van een zwemboei met hun wedstrijdnummer erop moeten ze het 30 graden warme water in. ,,Een wetsuit beschermt je goed tegen de zon en de hoge, vaak harde golven.” 

Zijn zwembroek stopt hij vol met gelletjes om geen last te krijgen van de beruchte hongerklop. ,,Vóór de wedstrijd en na 5 kilometer neem ik een paar slokken vloeibare magnesium tegen de kramp.” Een drie uur durende zwemwedstrijd in woelig water vreet krachten. En omdat de 200 deelnemende zwemmers geen privé volgboot hebben, moeten ze onderweg maar zelf zien hoe ze zich voeden. De zwembroek is dan een behulpzame en noodzakelijke ‘voorraadkast’.

Brilletje

 Toch zijn het niet de Thaise kwallen, ruwe golven en een hongerklop, die hij het meest vreest. ,,Ik hoop dat ik mijn brilletje niet verlies. Want dan kan ik me niet meer oriënteren. Bovendien is mijn brilletje een soort coach, die me vertelt hoeveel slagen ik maak en hoe ver ik al ben. Mijn leerlingen vertellen wel eens op school dat hun zwemleraar de oceaan overzwemt. Nou, als ik mijn brilletje kwijt raak, zou ik misschien nog wel eens gebeuren”, zegt hij met een lach. Ook is hij beducht voor enkele concurrenten, zeker nu hij de zeventig nadert. ,,Er zitten enkele jonge zestigers bij, zoals een oud olympisch kampioen uit Mexico en uit Ierland komt een super kanjer. Zware dobber krijg ik aan die gasten. Ik vrees dat er voor mij dan niet meer in zit dan brons, als zij in topvorm verkeren.” Maar hij acht zich zeker niet kansloos voor goud. ,,Ik heb een nieuwe techniek ontwikkeld, waarbij ik mijn hand meer naar voren het water insteek. Dat gaat me hopelijk aan goud helpen.” En als hij geen medaille scoort, zal hij niet in een zware dip geraken, geeft hij opgewekt aan. ,,Mijn vrouw, aan wie ik vorig jaar beloofd had te stoppen met wedstrijd zwemmen, heeft nu gezegd dat ik door moet gaan totdat ik er geen zin meer in heb. Ze gunt me het plezier van de races.” En als hij er geen zin meer in heeft of zich te oud voelt, dan stapt hij voorgoed uit het wedstrijdwater van de Ocean man wedstrijden en gaat hij zijn zoontje Finn helpen. ,,Finn heeft in drie maanden tijd de drie zwemdiploma’s A, B en C gehaald. Dus met mijn opvolging zit het wel goed.”